آیا می دانستید که انسان، خطرناک ترین موجود روی کره ی زمین است؟ ما انسان ها با کوله باری از سلاح ها و ابزارهای پیشرفته، این قدرت را یافته ایم که در برابر بسیاری از خطرها، از خود دفاع کنیم.
اما شاید برایتان جالب باشد که بدانید اکثر حیوانات، بی آن که به طور مستقیم نیش بزنند یا گاز بگیرند، می توانند از خود دفاع کنند. از سوسکی که به سمت دشمن خود اسیدِ داغ شلیک می کند تا نوعی ماهی با مهارت های تیراندازی بالا که باعث می شود تفنگ در نظرمان در حد ابزاری عادی تنزل کند؛ اکثر حیوانات به طور طبیعی به جنگ افزارهایی جالب توجه – و تا حدی عجیب – مسلح هستند. مکانیزم دفاعی این موجودات تنها به هدف گیری و شلیک کردن ختم نمی شود، بلکه آنان، اغلب از تمام بدنشان برای پاسداری از قلمرو یا خانواده ی خود، بهره می گیرند. جامه های رزمتان را برگیرید! می خواهیم درباره ی جنگ افزارهای حیوانات سخن بگوییم.
10- نهنگ گوژپشت (Humpback Whale)
![[تصویر: 74626_469.jpg]]()
وقتی یکی از بزرگترین *****داران دریا می خواهد دلی از عزا درآورد، یک یا دو ماهی برایش کافی نیست. نهنگ گوژپشت، اغلب چند تا از دوستان گوژپشتش را فرا می خواند تا با همکاری یکدیگر، روشی زیرکانه را برای فراهم کردن یک خروار ماهی به کار بندند. این نهنگ ها، نخست یک گروه ماهی را احاطه می کنند، و سپس با بیرون دادن جریان هوا، ماهیان را در نوعی تور حبابی گیر می اندازند. این تور به گونه ی شگفت آوری محکم است و می تواند مثل یک تور واقعی، ماهی ها را به دام بیندازد. وقتی ماهی ها به تور افتادند، نهنگ های گوژپشت به نوبت به ته تور شیرجه می روند و سپس با دهان کاملاً باز از وسط آن می گذرند و با هر حرکت خود، یک وعده ی غذایی حسابی نوش جان می کنند. گوژپشت ها آن قدر این روند را تکرار می کنند تا اشتهای نهنگینشان فرو بنشیند. بوفه آزاد ما آدم ها در کنار رستوران نهنگ ها، جلوه اش را به کلی از دست می دهد.
9-عنکبوت تُف انداز (Spitting Spider)
![[تصویر: 74627_331.jpg]]()
مرد عنکبوتی از قدرت خود در پرتاب تار عنکبوت، برای پریدن و تاب خوردن میان ساختمان ها استفاده می کرد. این توانایی های خارق العاده، به طور طبیعی در عنکبوت تف انداز وجود دارند. در نگاه اول، این جنبنده ی کند هشت پا، با آن چشم های ضعیفش، چندان خطرناک به نظر نمی رسد. اما هیچ وقت گول ظاهر را نخورید، زیرا این عنکبوت، صاحب چیزی است که سایر بندپایان از داشتن آن محروم اند: توانایی تف کردن ماده ای چسبناک بر روی شکار. عکبوت تف کن، دو شکم دارد، در یکی از شکم هایش ماده ابریشمین برای تار بافتن را نگه می دارد و در دیگری تف چسبناک. هنگامی که این شکارچی، لقمه ی چرب و نرمش را می بیند، تف خود را مثل برق با سرعتی برابر یک ششصدم ثانیه، بر روی شکارش می اندازد. قربانی بیچاره به وسیله ی این تف بر جای می ماند تا این عنکبوت سر برسد و نیش کشنده ی خود را در تنش فرو کند.
8- کژدم شلاقی (Whip Scorpion)
![[تصویر: 74628_303.jpg]]()
کژدم شلاقی، که به خاطر دمِ باریک و شلاق مانندش به این نام شهرت یافته است، تنها به اندازه ی ۱۸ سانتی متر رشد می کند و به اندازه ی کژدم های معمولی خطرناک نیست. در واقع، این کژدم اصلاًً زهرآلود نیست و با دمش نیش نمی زند. اما کژدم شلاقی، قابلیتی دارد که انواع دیگر کژدم از آن بی بهره اند: اسید. اگر کژدم شلاقی احساس خطر کند، دمش را مانند شلاق به اطراف تکان می دهد و از غدد مقعدی خود، مایعی سوزنده به بیرون پرتاب می کند. این مایع، اگرچه زهرآلود نیست، اما به قدری سوزش آور است که باعث شود جانوران شکارچی، پس بکشند – یا دست کم اندکی درنگ کنند – و به این ترتیب کژدم شلاقی فرصتی می یابد تا خود را از معرکه به در برد.
7- مورچه ی مالزیایی (Malaysian Ant)
![[تصویر: 74629_553.jpg]]()
بیشتر مردم با مورچه ی آتشین و نیش دردناکش آشنا هستند، اما این حشره ی قرمز رنگ، در مقایسه با پسرعمویش، مورچه ی مالزیایی، جایزه ی سر به راهی را از آن خود می کند. مورچه ی مالزیایی، که به مورچه ی انفجاری نیز شهرت دارد، کار خود را به عنوان سرباز، به نحو احسن انجام می دهد. اندازه ی این مورچه، همانند مورچه های معمولی است، اما وظیفه ی محافظت و پاسداری از سایر اعضای گروه مورچگان را به دوش می کشد. به عنوان مورچه ی سرباز، در درون بدن او، از سر تا قسمت عقبی جسم، کیسه هایی زهرآلود وجود دارد. وقتی سر و کله ی یک موجود شکارچی پیدا می شود، این مورچه عضلاتش را منقبض می کند تا زهر در یک نقطه جمع گردد. سپس، مثل یک زودپز منفجر شده، سم را بر روی موجود مزاحم می پاشد. شکارچی بی نوا ممکن است از زهر کشته شود، یا اگر بزرگ باشد و جان سالم به در ببرد، دیگر تا مدت ها خیال نزدیک شدن به مورچه ی دیگری در آن اطراف را به سر راه نمی دهد. البته مورچه ی مالزیایی هم می میرد. او جان و اعضای بدنش را برای هدفی بزرگتر که همان حفظ جامعه ی مورچگان است، فدا می کند.
6- راسو (Skunk)
![[تصویر: 74630_870.jpg]]()
این *****داران سیاه و سفید، عنوان بدبوترین جانور جهان را از آن خود کرده اند، که البته شاید بخشی از این شهرت، به خاطر حضور فعالشان در انیمیشن های کودکانه باشد. اما تصویری که در تلویزیون از آن ها دیده ایم، همچون بسیاری از چیزهای دیگری که از این جعبه ی جادویی پخش می شود، تصویر کاملاً درستی نیست. به گزاش انجمن مهر ایالات متحده، این موجودات، بر خلاف سوء تفاهماتی که درباره شان وجود دارد، در حالت عادی بدبو نیستند و تنها زمانی که احساس خطر کنند، بمب بدبویشان را رها می سازند و حتی در آن شرایط هم، سعی می کنند با علامت های هشداردهنده – مثل هیس هیس کردن، پا به زمین کوبیدن یا بلند کردن دم، مهاجم را از نیت خود آگاه کنند و فقط در صورت ضرورت مایع بدبویشان را آزاد می کنند. راسو می تواند افشانه ی آزاردهنده اش را تا فاصله ی سه متری پرتاب کند، اما بعد از پنج یا شش بار استفاده از این مایع، ذخیره اش تمام می شود و باید دوباره جای آن را در بدنش پر کند، که این دوباره سازی، حدود ده روز به طول می انجامد. این افشانه اگرچه کشنده نیست اما به قدری بدبو و متعفن است که باعث می شود هر حیوان مهاجمی، فرار را بر قرار ترجیح دهد. این بو تا چندین روز باقی می ماند و موجود نگون بختی که هدف این اسپری قرار بگیرد، تا مدت ها عذاب خواهد کشید.
5- ماهی کماندار (Archer Fish)
![[تصویر: 74631_249.jpg]]()
ماهی کماندار، تیر انداز درجه یک رودخانه ها است و یک جریان فواره ای آب، سلاح او محسوب می شود. با یک هدفگیری درست، این ماهی می تواند تنها با پاشیدن آب از دهان، از عهده ی هر حشره ای که در فاصله ی چند فوتی اش باشد، بربیاید. ماهی کماندار، که بیشتر در آسیا یافت می شود، طولی به اندازه ی تنها ۱۵ سانتیمتر دارد و سر و بدنش تخت و نازک هستند. دهان این ماهی به سمت بالا شیب دارد و هنگام پرش برای گرفتن حشرات خارج از آب، حسابی به کارش می آید. ماهی کماندار، معمولا نزدیک به سطح آب شنا می کند و هنگامی که متوجه حضور شکار در نزدیکی خود می شود، چشمانش را همچون یک رادار، تنظیم می کند تا حشره در تیررسش قرار گیرد. سپس، یک جریان جهشی آب، به سرعت، از دهان او به سمت قربانی شلیک می شود. این جریان قوی آب می تواند تا ۱٫۵ متر دورتر رود. ماهی کماندار، تقریباً همیشه با یک بار شلیک، به هدف می زند، و ملخ ها، عنکبوت ها و سایر حشرات را در جا می کشد. اگر حشره ای به اندازه ی کافی نزدیک باشد، ماهی کماندار از تیراندازی صرف نظر می کند و تنها از آب بیرون پریده، با دهان خود حشره را می گیرد.
4- مارمولک شاخدار (Horned Lizard)
![[تصویر: 74632_749.jpg]]()
مارمولک شاخدار به قدری مجهز به تدابیر دفاعی است که می توان او را وزیر دفاع سایر گونه های حیوانات نامید. پوست بدن این مارمولک، همچون آفتاب پرست، می تواند به رنگ محیطی که در آن ساکن است، یعنی صحرا، دربیاید. این خزندگان به لطف رنگ بندی پشت بدن و خارهایشان، حتی می توانند بر روی صخره ها نیز استتار کنند. اگر استتار هم کارگر نیفتاد، روش دفاعی بعدی مارمولک شاخدار این است که بدن خود را باد می کند تا بزرگتر به نظر برسد و اشتهای شکارچی احتمالی را کور کند. اگر این روش هم دشمن را از پیش روی بازنداشت، مارمولک شاخدار، تیر خلاص را می زند – او از چشمانش خون به بیرون می پاشد. مارمولک شاخدار برای انجام این کار، جریان خون را در سایر نقاط بدن محدود کرده، فشار خون را در سرش افزایش می دهد و باعث پارگی رگ های پلک چشمانش می شود. او می تواند فوران خون را تا فاصله ی ۱٫۵ متری خود، به هدف بزند. اگرچه این خون، سمی نیست، اما به نظر می رسد حیوان مهاجم را گیج می کند و مزه ی خیلی بدی هم دارد.
3. سوسک بمباران کننده (Bombardier Beetle)
![[تصویر: 74633_129.jpg]]()
از آن جایی که سوسک ها نمی توانند مثل سایر حشرات، در یک چشم به هم زدن پرواز کنند، به ابزارهای دیگری نیاز دارند تا در برابر دشمنان از خود دفاع کنند. سوسک بمباران کننده، با مکانیزم های دفاعی خوبی مجهز شده است. مثلاً یک بدن زرهی که او را در برابر عوامل محیطی، مصون نگه می دارد. اما کارسازترین سلاح این سوسک در برابر شکارچیان، مایع بسیار داغی است که از شکمش به بیرون فوران می کند. در درون شکم این سوسک، دومخزن پر از مواد شیمیایی وجود دارد که اگر این دو با هم ترکیب شوند، اسیدی تولید می کنند که دمای آن به ۲۱۲ درجه ی فارنهایت می رسد (۱۰۰ درجه سلسیوس). سپس، این اسید، به صورت انفجاری، از دیواره ی شکمی سوسک به بیرون پاشیده می شود. اگر این افشانه برای ترساندن یک حیوان کافی نباشد، سوسک بمباران کننده، همان طور که شکارچیِ خود را به حمام اسید مهمان می کند، از خود صدایی مشابه صدای تیراندازی خارج می سازد.
2- مارماهی دهان گرد (Hagfish)
![[تصویر: 74634_917.jpg]]()
مارماهی دهان گرد، که در اکثر اقیانوس های جهان یافت می شود، برای دور کردن شکارچیان احتمالی اش، یک کثیف کاری حسابی راه می اندازد. وقتی این ماهی، وحشت زده می شود، یا احساس خطر می کند، ماده ای چسبناک و غلیظ تولید کرده، از آن به عنوان یک روکش محافظ استفاده می کند. بعد از رفع شدن خطر، مارماهی خود را گره می زند و سپس با پیچ و تاب دادن به بدنش، این گره را می گشاید و به این ترتیب، از شر ماده ی چسبناک خلاص می شود. اگر مارماهی، این کار را انجام ندهد، در ماده ی کثیف و چسبناک خودش خفه خواهد شد. به گفته ی داگلاس فاج، زیست شناس دریایی، این جانوران فقط تا ۴۰ سانتی متر رشد می کنند و عرضی برابر انگشت شست دارند، اما قادرند در عرض یک ثانیه، حدود یک لیتر ماده ی چسبناک تولید کنند. اگر یک ماهی شکارچی بخواهد به این موجود چسبناک، ناخنکی بزند، خیلی زود پشیمان خواهد شد، چرا که مارماهی دهان گرد، به محض گاز گرفته شدن، ماده ی چسبناک خود را آزاد می کند. سپس، دستگاه تنفسی ماهی مهاجم پر از ماده ی لزج می شود و دیری نمی پاید که ماهی نگون بخت، در اثر خفگی، جان می سپارد.
1- مارماهی الکتریکی (Electric Eel)
![[تصویر: 74635_652.jpg]]()
در حالت عادی، آب و ولتاژ بالا، با هم نمی خوانند. اما برای یکی از جانوران زیر دریا، ترکیب این دو، بسیار مفید و مؤثر است. شاید مارماهی های الکتریکی، نام و ویژگی هایی مشابه مارماهی های معمولی را داشته باشند، اما با گربه ماهیان، خویشاوندی نزدیک تری دارند. مارماهیان الکتریکی، در سراسر آمریکای جنوبی، درون آبگیرها و رودخانه هایی که کف آنها گل آلود است، یافت می شوند و می توانند تا ۲٫۵ متر رشد کنند. رنگ این موجودات، اغلب سبز تیره یا خاکستری است که به آن ها کمک می کند در محیط طبیعیشان استتار نمایند. اما اصلی ترین خصیصه ی آن ها به راستی تکان دهنده است. اعضای بدن این مارماهیان، دارای سلول های خاصی به نام «الکتروسیت» است که آن ها را عملاً به باتری تبدیل می کند. این مارماهی ها از اندام های الکتریکی خود برای حس کردن اجسام خارجی و ماهیان کوچکتر که غذای خوشمزه ای برایشان محسوب می شوند، استفاده می کنند. این حیوانات حیرت انگیز، برای تغذیه، شوک های ضعیفی به ماهی ها وارد کرده، آن ها را فلج می کنند، و سپس، شکار خود را، که هنوز زنده است، اما قادر به حرکت نیست، مثل اسپاگتی به داخل دهان می کِشند. آن ها هنگام احساس خطر، نیروی برقی برابر ۶۰۰ ولت به سمت مهاجم آزاد می کنند و اغلب اوقات دشمن خود را می کشند. در نظر داشته باشید که در یک پریز معمولی در ایالات متحده تنها ۱۰۰ ولت برق جریان دارد. واضح است که مارماهی الکتریکی، همچون بقیه ی موجودات این لیست، از قدرت فوق العاده ای برخوردار است.
اما شاید برایتان جالب باشد که بدانید اکثر حیوانات، بی آن که به طور مستقیم نیش بزنند یا گاز بگیرند، می توانند از خود دفاع کنند. از سوسکی که به سمت دشمن خود اسیدِ داغ شلیک می کند تا نوعی ماهی با مهارت های تیراندازی بالا که باعث می شود تفنگ در نظرمان در حد ابزاری عادی تنزل کند؛ اکثر حیوانات به طور طبیعی به جنگ افزارهایی جالب توجه – و تا حدی عجیب – مسلح هستند. مکانیزم دفاعی این موجودات تنها به هدف گیری و شلیک کردن ختم نمی شود، بلکه آنان، اغلب از تمام بدنشان برای پاسداری از قلمرو یا خانواده ی خود، بهره می گیرند. جامه های رزمتان را برگیرید! می خواهیم درباره ی جنگ افزارهای حیوانات سخن بگوییم.
10- نهنگ گوژپشت (Humpback Whale)
![[تصویر: 74626_469.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74626_469.jpg)
وقتی یکی از بزرگترین *****داران دریا می خواهد دلی از عزا درآورد، یک یا دو ماهی برایش کافی نیست. نهنگ گوژپشت، اغلب چند تا از دوستان گوژپشتش را فرا می خواند تا با همکاری یکدیگر، روشی زیرکانه را برای فراهم کردن یک خروار ماهی به کار بندند. این نهنگ ها، نخست یک گروه ماهی را احاطه می کنند، و سپس با بیرون دادن جریان هوا، ماهیان را در نوعی تور حبابی گیر می اندازند. این تور به گونه ی شگفت آوری محکم است و می تواند مثل یک تور واقعی، ماهی ها را به دام بیندازد. وقتی ماهی ها به تور افتادند، نهنگ های گوژپشت به نوبت به ته تور شیرجه می روند و سپس با دهان کاملاً باز از وسط آن می گذرند و با هر حرکت خود، یک وعده ی غذایی حسابی نوش جان می کنند. گوژپشت ها آن قدر این روند را تکرار می کنند تا اشتهای نهنگینشان فرو بنشیند. بوفه آزاد ما آدم ها در کنار رستوران نهنگ ها، جلوه اش را به کلی از دست می دهد.
9-عنکبوت تُف انداز (Spitting Spider)
![[تصویر: 74627_331.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74627_331.jpg)
مرد عنکبوتی از قدرت خود در پرتاب تار عنکبوت، برای پریدن و تاب خوردن میان ساختمان ها استفاده می کرد. این توانایی های خارق العاده، به طور طبیعی در عنکبوت تف انداز وجود دارند. در نگاه اول، این جنبنده ی کند هشت پا، با آن چشم های ضعیفش، چندان خطرناک به نظر نمی رسد. اما هیچ وقت گول ظاهر را نخورید، زیرا این عنکبوت، صاحب چیزی است که سایر بندپایان از داشتن آن محروم اند: توانایی تف کردن ماده ای چسبناک بر روی شکار. عکبوت تف کن، دو شکم دارد، در یکی از شکم هایش ماده ابریشمین برای تار بافتن را نگه می دارد و در دیگری تف چسبناک. هنگامی که این شکارچی، لقمه ی چرب و نرمش را می بیند، تف خود را مثل برق با سرعتی برابر یک ششصدم ثانیه، بر روی شکارش می اندازد. قربانی بیچاره به وسیله ی این تف بر جای می ماند تا این عنکبوت سر برسد و نیش کشنده ی خود را در تنش فرو کند.
8- کژدم شلاقی (Whip Scorpion)
![[تصویر: 74628_303.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74628_303.jpg)
کژدم شلاقی، که به خاطر دمِ باریک و شلاق مانندش به این نام شهرت یافته است، تنها به اندازه ی ۱۸ سانتی متر رشد می کند و به اندازه ی کژدم های معمولی خطرناک نیست. در واقع، این کژدم اصلاًً زهرآلود نیست و با دمش نیش نمی زند. اما کژدم شلاقی، قابلیتی دارد که انواع دیگر کژدم از آن بی بهره اند: اسید. اگر کژدم شلاقی احساس خطر کند، دمش را مانند شلاق به اطراف تکان می دهد و از غدد مقعدی خود، مایعی سوزنده به بیرون پرتاب می کند. این مایع، اگرچه زهرآلود نیست، اما به قدری سوزش آور است که باعث شود جانوران شکارچی، پس بکشند – یا دست کم اندکی درنگ کنند – و به این ترتیب کژدم شلاقی فرصتی می یابد تا خود را از معرکه به در برد.
7- مورچه ی مالزیایی (Malaysian Ant)
![[تصویر: 74629_553.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74629_553.jpg)
بیشتر مردم با مورچه ی آتشین و نیش دردناکش آشنا هستند، اما این حشره ی قرمز رنگ، در مقایسه با پسرعمویش، مورچه ی مالزیایی، جایزه ی سر به راهی را از آن خود می کند. مورچه ی مالزیایی، که به مورچه ی انفجاری نیز شهرت دارد، کار خود را به عنوان سرباز، به نحو احسن انجام می دهد. اندازه ی این مورچه، همانند مورچه های معمولی است، اما وظیفه ی محافظت و پاسداری از سایر اعضای گروه مورچگان را به دوش می کشد. به عنوان مورچه ی سرباز، در درون بدن او، از سر تا قسمت عقبی جسم، کیسه هایی زهرآلود وجود دارد. وقتی سر و کله ی یک موجود شکارچی پیدا می شود، این مورچه عضلاتش را منقبض می کند تا زهر در یک نقطه جمع گردد. سپس، مثل یک زودپز منفجر شده، سم را بر روی موجود مزاحم می پاشد. شکارچی بی نوا ممکن است از زهر کشته شود، یا اگر بزرگ باشد و جان سالم به در ببرد، دیگر تا مدت ها خیال نزدیک شدن به مورچه ی دیگری در آن اطراف را به سر راه نمی دهد. البته مورچه ی مالزیایی هم می میرد. او جان و اعضای بدنش را برای هدفی بزرگتر که همان حفظ جامعه ی مورچگان است، فدا می کند.
6- راسو (Skunk)
![[تصویر: 74630_870.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74630_870.jpg)
این *****داران سیاه و سفید، عنوان بدبوترین جانور جهان را از آن خود کرده اند، که البته شاید بخشی از این شهرت، به خاطر حضور فعالشان در انیمیشن های کودکانه باشد. اما تصویری که در تلویزیون از آن ها دیده ایم، همچون بسیاری از چیزهای دیگری که از این جعبه ی جادویی پخش می شود، تصویر کاملاً درستی نیست. به گزاش انجمن مهر ایالات متحده، این موجودات، بر خلاف سوء تفاهماتی که درباره شان وجود دارد، در حالت عادی بدبو نیستند و تنها زمانی که احساس خطر کنند، بمب بدبویشان را رها می سازند و حتی در آن شرایط هم، سعی می کنند با علامت های هشداردهنده – مثل هیس هیس کردن، پا به زمین کوبیدن یا بلند کردن دم، مهاجم را از نیت خود آگاه کنند و فقط در صورت ضرورت مایع بدبویشان را آزاد می کنند. راسو می تواند افشانه ی آزاردهنده اش را تا فاصله ی سه متری پرتاب کند، اما بعد از پنج یا شش بار استفاده از این مایع، ذخیره اش تمام می شود و باید دوباره جای آن را در بدنش پر کند، که این دوباره سازی، حدود ده روز به طول می انجامد. این افشانه اگرچه کشنده نیست اما به قدری بدبو و متعفن است که باعث می شود هر حیوان مهاجمی، فرار را بر قرار ترجیح دهد. این بو تا چندین روز باقی می ماند و موجود نگون بختی که هدف این اسپری قرار بگیرد، تا مدت ها عذاب خواهد کشید.
5- ماهی کماندار (Archer Fish)
![[تصویر: 74631_249.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74631_249.jpg)
ماهی کماندار، تیر انداز درجه یک رودخانه ها است و یک جریان فواره ای آب، سلاح او محسوب می شود. با یک هدفگیری درست، این ماهی می تواند تنها با پاشیدن آب از دهان، از عهده ی هر حشره ای که در فاصله ی چند فوتی اش باشد، بربیاید. ماهی کماندار، که بیشتر در آسیا یافت می شود، طولی به اندازه ی تنها ۱۵ سانتیمتر دارد و سر و بدنش تخت و نازک هستند. دهان این ماهی به سمت بالا شیب دارد و هنگام پرش برای گرفتن حشرات خارج از آب، حسابی به کارش می آید. ماهی کماندار، معمولا نزدیک به سطح آب شنا می کند و هنگامی که متوجه حضور شکار در نزدیکی خود می شود، چشمانش را همچون یک رادار، تنظیم می کند تا حشره در تیررسش قرار گیرد. سپس، یک جریان جهشی آب، به سرعت، از دهان او به سمت قربانی شلیک می شود. این جریان قوی آب می تواند تا ۱٫۵ متر دورتر رود. ماهی کماندار، تقریباً همیشه با یک بار شلیک، به هدف می زند، و ملخ ها، عنکبوت ها و سایر حشرات را در جا می کشد. اگر حشره ای به اندازه ی کافی نزدیک باشد، ماهی کماندار از تیراندازی صرف نظر می کند و تنها از آب بیرون پریده، با دهان خود حشره را می گیرد.
4- مارمولک شاخدار (Horned Lizard)
![[تصویر: 74632_749.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74632_749.jpg)
مارمولک شاخدار به قدری مجهز به تدابیر دفاعی است که می توان او را وزیر دفاع سایر گونه های حیوانات نامید. پوست بدن این مارمولک، همچون آفتاب پرست، می تواند به رنگ محیطی که در آن ساکن است، یعنی صحرا، دربیاید. این خزندگان به لطف رنگ بندی پشت بدن و خارهایشان، حتی می توانند بر روی صخره ها نیز استتار کنند. اگر استتار هم کارگر نیفتاد، روش دفاعی بعدی مارمولک شاخدار این است که بدن خود را باد می کند تا بزرگتر به نظر برسد و اشتهای شکارچی احتمالی را کور کند. اگر این روش هم دشمن را از پیش روی بازنداشت، مارمولک شاخدار، تیر خلاص را می زند – او از چشمانش خون به بیرون می پاشد. مارمولک شاخدار برای انجام این کار، جریان خون را در سایر نقاط بدن محدود کرده، فشار خون را در سرش افزایش می دهد و باعث پارگی رگ های پلک چشمانش می شود. او می تواند فوران خون را تا فاصله ی ۱٫۵ متری خود، به هدف بزند. اگرچه این خون، سمی نیست، اما به نظر می رسد حیوان مهاجم را گیج می کند و مزه ی خیلی بدی هم دارد.
3. سوسک بمباران کننده (Bombardier Beetle)
![[تصویر: 74633_129.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74633_129.jpg)
از آن جایی که سوسک ها نمی توانند مثل سایر حشرات، در یک چشم به هم زدن پرواز کنند، به ابزارهای دیگری نیاز دارند تا در برابر دشمنان از خود دفاع کنند. سوسک بمباران کننده، با مکانیزم های دفاعی خوبی مجهز شده است. مثلاً یک بدن زرهی که او را در برابر عوامل محیطی، مصون نگه می دارد. اما کارسازترین سلاح این سوسک در برابر شکارچیان، مایع بسیار داغی است که از شکمش به بیرون فوران می کند. در درون شکم این سوسک، دومخزن پر از مواد شیمیایی وجود دارد که اگر این دو با هم ترکیب شوند، اسیدی تولید می کنند که دمای آن به ۲۱۲ درجه ی فارنهایت می رسد (۱۰۰ درجه سلسیوس). سپس، این اسید، به صورت انفجاری، از دیواره ی شکمی سوسک به بیرون پاشیده می شود. اگر این افشانه برای ترساندن یک حیوان کافی نباشد، سوسک بمباران کننده، همان طور که شکارچیِ خود را به حمام اسید مهمان می کند، از خود صدایی مشابه صدای تیراندازی خارج می سازد.
2- مارماهی دهان گرد (Hagfish)
![[تصویر: 74634_917.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74634_917.jpg)
مارماهی دهان گرد، که در اکثر اقیانوس های جهان یافت می شود، برای دور کردن شکارچیان احتمالی اش، یک کثیف کاری حسابی راه می اندازد. وقتی این ماهی، وحشت زده می شود، یا احساس خطر می کند، ماده ای چسبناک و غلیظ تولید کرده، از آن به عنوان یک روکش محافظ استفاده می کند. بعد از رفع شدن خطر، مارماهی خود را گره می زند و سپس با پیچ و تاب دادن به بدنش، این گره را می گشاید و به این ترتیب، از شر ماده ی چسبناک خلاص می شود. اگر مارماهی، این کار را انجام ندهد، در ماده ی کثیف و چسبناک خودش خفه خواهد شد. به گفته ی داگلاس فاج، زیست شناس دریایی، این جانوران فقط تا ۴۰ سانتی متر رشد می کنند و عرضی برابر انگشت شست دارند، اما قادرند در عرض یک ثانیه، حدود یک لیتر ماده ی چسبناک تولید کنند. اگر یک ماهی شکارچی بخواهد به این موجود چسبناک، ناخنکی بزند، خیلی زود پشیمان خواهد شد، چرا که مارماهی دهان گرد، به محض گاز گرفته شدن، ماده ی چسبناک خود را آزاد می کند. سپس، دستگاه تنفسی ماهی مهاجم پر از ماده ی لزج می شود و دیری نمی پاید که ماهی نگون بخت، در اثر خفگی، جان می سپارد.
1- مارماهی الکتریکی (Electric Eel)
![[تصویر: 74635_652.jpg]](http://www.bartarinha.ir/files/fa/news/1391/1/26/74635_652.jpg)
در حالت عادی، آب و ولتاژ بالا، با هم نمی خوانند. اما برای یکی از جانوران زیر دریا، ترکیب این دو، بسیار مفید و مؤثر است. شاید مارماهی های الکتریکی، نام و ویژگی هایی مشابه مارماهی های معمولی را داشته باشند، اما با گربه ماهیان، خویشاوندی نزدیک تری دارند. مارماهیان الکتریکی، در سراسر آمریکای جنوبی، درون آبگیرها و رودخانه هایی که کف آنها گل آلود است، یافت می شوند و می توانند تا ۲٫۵ متر رشد کنند. رنگ این موجودات، اغلب سبز تیره یا خاکستری است که به آن ها کمک می کند در محیط طبیعیشان استتار نمایند. اما اصلی ترین خصیصه ی آن ها به راستی تکان دهنده است. اعضای بدن این مارماهیان، دارای سلول های خاصی به نام «الکتروسیت» است که آن ها را عملاً به باتری تبدیل می کند. این مارماهی ها از اندام های الکتریکی خود برای حس کردن اجسام خارجی و ماهیان کوچکتر که غذای خوشمزه ای برایشان محسوب می شوند، استفاده می کنند. این حیوانات حیرت انگیز، برای تغذیه، شوک های ضعیفی به ماهی ها وارد کرده، آن ها را فلج می کنند، و سپس، شکار خود را، که هنوز زنده است، اما قادر به حرکت نیست، مثل اسپاگتی به داخل دهان می کِشند. آن ها هنگام احساس خطر، نیروی برقی برابر ۶۰۰ ولت به سمت مهاجم آزاد می کنند و اغلب اوقات دشمن خود را می کشند. در نظر داشته باشید که در یک پریز معمولی در ایالات متحده تنها ۱۰۰ ولت برق جریان دارد. واضح است که مارماهی الکتریکی، همچون بقیه ی موجودات این لیست، از قدرت فوق العاده ای برخوردار است.