برخی از انسان‌ها سال‌هاست که آدامس می جوند. نیاکان آنها هم صمغ به دست آمده از قطران پوست درخت غان را می جویده‌‌اند.
در فرهنگ‌های مختلف نیز از یونانیان باستان گرفته تا سرخ پوستان آمریکا، مواد آدامس مانند مختلفی از رزین‌ها و سایر پس‌مانده‌های درختان، علف‌ها و سایر گیاهان ساخته می شد.
پارافین هم یک پایه آدامس رایج دیگر بود، گرچه نمی توان آن را تا زمانی که در دهان گرم و مرطوب شود، جوید.
سابقه آدامس‌های امروزی به دهه 1860 میلادی باز می گردد، هنگامی که ماده‌ای به نام چیکل (chicle) تولید شد. چیکل در اصل به عنوان یک ماده لاستیکی از مکزیک وارد شده بود که از یک درخت همیشه سبز گرمسیری به نام Manilkara chicle استخراج شده بود، به همان طریق که "لاتکس" از درخت کائوچو گرفته می شود.
صمغ چیکل به خاطر نرم تر بودن و نگه داشتن طولانی مد‌ت تر رایحه، به تدریج نسبت به سایر رزین‌ها در تهیه آدامس‌ها رواج بیشتری پیدا کرد.
اکنون اغلب آدامس‌ها از پایه‌های صناعی ساخته می شوند، چرا که ارزان تر و در دسترس تر هست