تنها استفاده‌ای که اغلب ما از پوست موز سراغ داریم به فیلم‌های کمدی و زمین‌خوردن بازیگران مربوط می‌شود؛ اما محققان نشان داده‌اند، پوست این میوه درون آب به تصفیه‌کننده‌ای تبدیل می‌شود که از تمامی تصفیه‌کننده‌های شیمیایی شناخته شده، به مراتب مؤثرتر و کم‌خطرتر است.
فلزاتی مانند سرب و مس می‌توانند از طریق زهکشی زمین‌های زراعی یا پساب‌های صنعتی به خاک و منابع آب شرب وارد شده و سلامتی انسان و دیگر جانداران را به خطر بیندازند. به عنوان مثال اثر مخرب سرب بر مغز و سیستم عصبی تأیید شده است.
در حال حاضر برای تصفیه آب و حذف فلزات سنگین از آن از موادی مانند اکسیدسیلیسیوم، سلولز و یا اکسیدآلومینیوم استفاده می‌شود. این شیوه جذب فلزات سنگین از آب پرهزینه است و عوارض جانبی بالقوه‌ای دارد که از حضور اسیدهای متعدد در گروه‌هایی مانند کربوکسیلیک و فنلیک که برای انجام این فرایند لازم هستند، ناشی می‌شود.
گوستاو کاسترو، محقق مؤسسه علوم زیستی Botucatu در برزیل و یکی از اعضای این تحقیق می‌گوید: «به نظر می‌رسد استفاده از پوست موز، راه حل مؤثر و بی‌خطری باشد».
به گزارش نشنال جئوگرافی، او و همکارانش برای انجام این مطالعه پوست موز را خشک و خرد کرده‌اند و آنرا درون محفظه‌هایی از آب با تراکم بالای فلزات سنگین ریخته‌اند. روش دیگری نیز به‌کارگرفته‌شده که تهیه ***** از این پوست‌های خشک شده و عبور جریان آب از میان آن بوده است.
جالبست بدانید هر دو روش موفقیت‌آمیز بوده‌اند و پوست موز توانسته بهتر از تصفیه‌کننده‌های شیمیایی فلزات سنگین را از آب جدا کند و در خود نگهدارد.
پژوهش‌های پیشین نیز اثر مثبت استفاده از بقایای گیاهی را در تصفیه آب نشان می‌دهند، در این پژوهش‌ها ترکیبات گیاهی دیگری مانند تفاله سیب و نیشکر، فیبر نارگیل و پوسته بادام‌زمینی مورد استفاده قرار گرفته که هر یک به خوبی می توانسته‌اند آب را از سموم متعددی پاکسازی کنند.
کاسترو استفاده از پوست موز در خانه‌ها برای تصفیه آب را توصیه نمی‌کند. او می‌گوید، مقدار فلزات سنگین موجود در آب شرب اغلب ناچیز است و یک فرد عادی به ابزارهای مورد نیاز برای تخمین میزان کاهش آن توسط پوست موز دسترسی ندارد. پیشنهاد او و همکارانش تهیه *****های صنعتی از این ماده برای حذف مقادیر بالای فلزات سنگین موجود در پساب‌های صنعتی است.