![[تصویر: 91306805851277649419.gif]](http://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/91306805851277649419.gif)
حضرت على(عليه السلام) مى فرمايند:
اى فرزند آدم! هنگامى كه ببينى پروردگارت پى در پى نعمت هايى را بر تو مى فرستد، در حالى كه تو معصيت او را مى كنى بترس (كه مجازات سنگينى در انتظار توست)».(1)
![[تصویر: 95314962601032151467.gif]](http://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/95314962601032151467.gif)
شرح:
در مقابل معاصى و گناهانى كه بندگان انجام مى دهند، خداوند با انسان سه نوع معامله مى كند:
1-گاهى فوراً او را مجازات مى كند. كه اين يك نوع محبّت نسبت به بنده است كه او را بيدار مى كند; (بسيارى از بلاها كفّاره معصيت است.)
2- گاهى خداوند مهلت مى دهد تا از اين مهلت استفاده كند و برگردد و توبه كند.
3- خداوند در مقابل معصيت بنده اش به او نعمت مى دهد. چون قبلاً هشدار داده ولى اثر نكرد. و مستحق مجازات است; امّا خداوند به او نعمت مى دهد و اين نعمت دادن به دو علت است، يكى اينكه غافل و مغرور بشود و بيشتر گناه كند. و دوم اينكه بعد از دادن نعمت هاى فراوان، يك دفعه مجازات مى كند كه اين نوع مجازات خيلى دردناك است كه انسانى را كه غرق در نعمت است يك دفعه غرق در عذاب كنند.
«وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِأَيَـاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِّنْ حَيْثُ لاَ يَعْلَمُونَ»
و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، ما آنان را از جايى كه نمى دانند، به تدريج به سوى عذاب پيش مى بريم».(2)
امام صادق(عليه السلام) در حديثى مى فرمايند:
موقعى كه خداوند خير بنده اى را بخواهد، به هنگامى كه گناهى انجام مى دهد او را گوشمالى مى دهد تا به ياد توبه بيفتد.
ولی هنگامى كه شرّ بنده اى را(بر اثر اعمالش) بخواهد، موقعى كه گناهى مى كند، نعمتى به او مى بخشد تا استغفار را فراموش كند و به آن گناه ادامه دهد.
يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) عرض كرد: من از خداوند مالى طلب كردم به من روزى فرمود، فرزندى خواستم به من بخشيد، خانه اى طلب كردم به من عطا کرد، نكند اين هم مقدمه عذاب و مجازات باشد؟
امام(ع) فرمود: اگر این نعمتها همراه با حمد و شكر الهى است، نشانه مجازات نیست. بلکه نعمت است. (3)
منابع:
1- نهج البلاغه، حکمت25
2- سوره اعراف، آيه 182
3- تفسير نمونه، ج 24