دانشمندان به دنبال آزمایش امکان حیات انسان در جهان شبیه‌سازی شده با همکاری فیزیکدان ایرانی
یک دهه پس از اعلام نظر فیلسوف انگلیسی مبنی بر امکان زندگی انسان در یک شبیه‌سازی رایانه‌یی، دانشمندان دانشگاه واشنگتن با همکاری یک فیزیکدان ایرانی با استفاده از آزمایش بالقوه قصد دارند امکان‌پذیر بودن این ایده را بررسی کنند.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، این مفهوم در سال ۲۰۰۳ توسط نیک بوستروم، استاد فلسفه دانشگاه آکسفورد مطرح شده بود.
اگرچه با محدودیت‌ها و روند کنونی در محاسبات، چندین دهه تا امکان اجرای حتی شبیهسازیهای ابتدایی از جهان فاصله است، زهره داوودی و همکارانش آزمایشاتی را پیشنهاد کرده‌اند که در حال حاضر یا آینده نزدیک قابل اجرا بوده و به محدودیتهای تحمیل شده بر شبیهسازیهای آینده توسط منابع محدود حساس هستند.
در حال حاضر، ابررایانه‌ها با استفاده از شیوه‌ای موسوم به کرومودینامیک مشبک کوانتومی و قوانین اساسی فیزیک می‌توانند تنها بخش بسیار کوچکی از جهان را در مقیاس ۱۰۰ تریلیونیوم یک متر که کمی بزرگتر از هسته اتم بوده، شبیه‌سازی کنند.
در نهایت، شبیهسازیهای قدرتمندتر می‌توانند در قیاس به اندازه یک مولکول، یک سلول و حتی یک انسان را مدلسازی کنند اما نسل‌های زیادی از توسعه محاسباتی باید بگذرد تا بتوان مقیاسهای بزرگتر جهان را برای درک محدودیتهای فرآیندهای فیزیکی نشانگر زندگی انسان در یک مدل رایانه‌یی شبیه‌سازی کرد. اگرچه به گفته محققان، نشانه‌هایی از محدودیتهای منبع در شبیهسازیهای کنونی وجود دارد که احتمالا در شبیهسازیهای آینده نیز وجود خواهد داشت که از آن جمله می‌توان به نشانه یک شبکه‌بندی زمینه‌یی در صورت استفاده از آن در مدلسازی محدودیت فضا-زمان اشاره کرد.
ابررایانه‌هایی که محاسبات کرومودینامیک مشبک کوانتومی را اجرا می‌کنند، در اصل زمان و فضا را به یک شبکه چهار بعدی تقسیم می‌کنند. این کار به محققان اجازه می‌دهد که چیزی موسوم به نیروی قوی را که یکی از چهار نیروی اصلی طبیعت بوده و ذرات زیراتمی کوارک و گلئون را در نوترونها و پرونونهای هسته اتم پیوند می‌دهد، آزمایش کنند.
به گفته محققان اگر بتوان این شبیه‌سازی را به اندازه کافی در مقیاس بزرگ انجام داد، چیزی شبیه به جهان ممکن است به وجود بیاید. در آن زمان تنها باید به دنبال یک نشانه در جهان بود که شبیه به شبیهسازیهای مقیاس کوچک کنونی است.
داوودی و همکارانش بر این باورند که این نشانه ممکن است به شکل محدودیت در انرژی تابشهای کیهانی نمایش داده شود.
محققان در پژوهش خود که در مجله arXiv منتشر شده، اظهار کرده‌اند که بالاترین انرژی تابشهای کیهانی در لبه‌های شبکه مدل حرکت نمی‌کند بلکه مسیر عبوری آن به شکل مورب خواهد بود و همچنین آنها به طور مساوی در تمام جهان مورد انتظار با هم تعامل نخواهند داشت.
به گفته دانشمندان، این اولین نشانه قابل آزمایش برای چنین ایده‌ای می‌تواند باشد.
وی افزود: در این جا سوال این خواهد بود که اگر جهان‌های دیگر نیز در این پلت‌فورم وجود داشته باشند، می‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد؟
یک دهه پس از اعلام نظر فیلسوف انگلیسی مبنی بر امکان زندگی انسان در یک شبیه‌سازی رایانه‌یی، دانشمندان دانشگاه واشنگتن با همکاری یک فیزیکدان ایرانی با استفاده از آزمایش بالقوه قصد دارند امکان‌پذیر بودن این ایده را بررسی کنند.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، این مفهوم در سال ۲۰۰۳ توسط نیک بوستروم، استاد فلسفه دانشگاه آکسفورد مطرح شده بود.
اگرچه با محدودیت‌ها و روند کنونی در محاسبات، چندین دهه تا امکان اجرای حتی شبیهسازیهای ابتدایی از جهان فاصله است، زهره داوودی و همکارانش آزمایشاتی را پیشنهاد کرده‌اند که در حال حاضر یا آینده نزدیک قابل اجرا بوده و به محدودیتهای تحمیل شده بر شبیهسازیهای آینده توسط منابع محدود حساس هستند.
در حال حاضر، ابررایانه‌ها با استفاده از شیوه‌ای موسوم به کرومودینامیک مشبک کوانتومی و قوانین اساسی فیزیک می‌توانند تنها بخش بسیار کوچکی از جهان را در مقیاس ۱۰۰ تریلیونیوم یک متر که کمی بزرگتر از هسته اتم بوده، شبیه‌سازی کنند.
در نهایت، شبیهسازیهای قدرتمندتر می‌توانند در قیاس به اندازه یک مولکول، یک سلول و حتی یک انسان را مدلسازی کنند اما نسل‌های زیادی از توسعه محاسباتی باید بگذرد تا بتوان مقیاسهای بزرگتر جهان را برای درک محدودیتهای فرآیندهای فیزیکی نشانگر زندگی انسان در یک مدل رایانه‌یی شبیه‌سازی کرد. اگرچه به گفته محققان، نشانه‌هایی از محدودیتهای منبع در شبیهسازیهای کنونی وجود دارد که احتمالا در شبیهسازیهای آینده نیز وجود خواهد داشت که از آن جمله می‌توان به نشانه یک شبکه‌بندی زمینه‌یی در صورت استفاده از آن در مدلسازی محدودیت فضا-زمان اشاره کرد.
ابررایانه‌هایی که محاسبات کرومودینامیک مشبک کوانتومی را اجرا می‌کنند، در اصل زمان و فضا را به یک شبکه چهار بعدی تقسیم می‌کنند. این کار به محققان اجازه می‌دهد که چیزی موسوم به نیروی قوی را که یکی از چهار نیروی اصلی طبیعت بوده و ذرات زیراتمی کوارک و گلئون را در نوترونها و پرونونهای هسته اتم پیوند می‌دهد، آزمایش کنند.
به گفته محققان اگر بتوان این شبیه‌سازی را به اندازه کافی در مقیاس بزرگ انجام داد، چیزی شبیه به جهان ممکن است به وجود بیاید. در آن زمان تنها باید به دنبال یک نشانه در جهان بود که شبیه به شبیهسازیهای مقیاس کوچک کنونی است.
داوودی و همکارانش بر این باورند که این نشانه ممکن است به شکل محدودیت در انرژی تابشهای کیهانی نمایش داده شود.
محققان در پژوهش خود که در مجله arXiv منتشر شده، اظهار کرده‌اند که بالاترین انرژی تابشهای کیهانی در لبه‌های شبکه مدل حرکت نمی‌کند بلکه مسیر عبوری آن به شکل مورب خواهد بود و همچنین آنها به طور مساوی در تمام جهان مورد انتظار با هم تعامل نخواهند داشت.
به گفته دانشمندان، این اولین نشانه قابل آزمایش برای چنین ایده‌ای می‌تواند باشد.
وی افزود: در این جا سوال این خواهد بود که اگر جهان‌های دیگر نیز در این پلت‌فورم وجود داشته باشند، می‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد؟