برای زنده ماندن افراد مبتلا به اچ آی وی مخلوطی از داروهای گران قیمت مورد نیاز است که اغلب تأثیرات جانبی جدی دارند.
این مسئله می تواند با نتایج تحقیقات دانشگاه راکفلر به طور کلی تغییر کند. دانشمندان این دانشگاه به این نتیجه رسیده اند که تحت کنترل در آوردن پروتئینهای سیستم ایمنی بدن انسان می تواند این ویروس را در موش سرکوب کند.
این مسئله به صورت بالقوه می تواند به رویکرد درمانی برای اچ آی وی باشد که نیازمند استفاده روزانه از دارو هم نیست.
فلورین کلین و همکارانش در آزمایشگاه ایمنی شناسی مولکولی مایکل نسنزویگ به این نتیجه رسیده اند که ترکیب 5 پادتن مختلف، پروتئینهای سیستم ایمنی بدن انسان برای مبارزه با عفونت می تواند به سرکوبی تکرار HIV-1 کمک کرده و عملکرد این ویروس را برای یک دوره 60 روزه پس از پایان درمان متوقف کند.
پاتنهای قوی که برای جلوگیری آلوده شدن *****داران غیرانسانی با اچ آی وی که پیشتر کشف شده، این احتمال را افزایش می دهند که این مسئله به کشف واکسنی برای انسانها منتهی شود.
پادتنهای قوی که اخیرا کشف شده و توسط گروه کلین مورد استفاده قرار گرفت از بیماران مبتلا به اچ آی وی گرفته شده که سیستم بدنی آنها توانایی بالا و غیرمعمولی برای خنثی کردن تأثیر اچ آی وی نشان می دهد.
کلین اظهار داشت: پادتنها نمی تواند درمانی برای اچ آی وی/ ایدز باشند چرا که مطالعات قبلی نشان داده است که آنها تنها یک تأثیر محدود روی کنترل این ویروس دارند اما این مسئله پیش از کشف پادتنهای قوی بود. ما می خواستیم با استفاده از این ابزارهای جدید بار دیگر این پرسش را مطرح کنیم.
کنترل HIV-1 دشوار است چرا که این ویروس به طور مرتب و مستمر خود را برای حمله به سیستم ایمنی بدن تغییر می دهد. پادتنهای جدید که پروتئین سطح HIV-1 را هدف گرفته برای این وضعیت موثر است.
یک پادتن به تنهایی برای سرکوب کردن این ویروس کافی نیست. در حقیقت ترکیب سه پادتن نیز کافی نیست اما پنج پادتن می تواند برای متوقف کردن gp160 از تغییر و متصل شدن آن به یک سلول میزبان جلوگیری کند.
گام بعدی تنظیم درمان برای انسانها است. برای این تحقیق محققان از موش انسانی شده استفاده کردند که دارای ژنهای فعال، سلولها و بافتهای انسانی بود، ویژگی که در بسیاری از آزمایشگاه ها رایج است تا از حیوانات کوچک برای تحقیقات زیست شناسی و پزشکی انسانی استفاده شود. چرا که به طور معمول موشها از گیرنده های درستی برای ابتلا به HIV-1 برخوردار نیستند.
نتایج این تحقیق در مجله نیچر منتشر شده است.
مهر
این مسئله می تواند با نتایج تحقیقات دانشگاه راکفلر به طور کلی تغییر کند. دانشمندان این دانشگاه به این نتیجه رسیده اند که تحت کنترل در آوردن پروتئینهای سیستم ایمنی بدن انسان می تواند این ویروس را در موش سرکوب کند.
این مسئله به صورت بالقوه می تواند به رویکرد درمانی برای اچ آی وی باشد که نیازمند استفاده روزانه از دارو هم نیست.
فلورین کلین و همکارانش در آزمایشگاه ایمنی شناسی مولکولی مایکل نسنزویگ به این نتیجه رسیده اند که ترکیب 5 پادتن مختلف، پروتئینهای سیستم ایمنی بدن انسان برای مبارزه با عفونت می تواند به سرکوبی تکرار HIV-1 کمک کرده و عملکرد این ویروس را برای یک دوره 60 روزه پس از پایان درمان متوقف کند.
پاتنهای قوی که برای جلوگیری آلوده شدن *****داران غیرانسانی با اچ آی وی که پیشتر کشف شده، این احتمال را افزایش می دهند که این مسئله به کشف واکسنی برای انسانها منتهی شود.
پادتنهای قوی که اخیرا کشف شده و توسط گروه کلین مورد استفاده قرار گرفت از بیماران مبتلا به اچ آی وی گرفته شده که سیستم بدنی آنها توانایی بالا و غیرمعمولی برای خنثی کردن تأثیر اچ آی وی نشان می دهد.
کلین اظهار داشت: پادتنها نمی تواند درمانی برای اچ آی وی/ ایدز باشند چرا که مطالعات قبلی نشان داده است که آنها تنها یک تأثیر محدود روی کنترل این ویروس دارند اما این مسئله پیش از کشف پادتنهای قوی بود. ما می خواستیم با استفاده از این ابزارهای جدید بار دیگر این پرسش را مطرح کنیم.
کنترل HIV-1 دشوار است چرا که این ویروس به طور مرتب و مستمر خود را برای حمله به سیستم ایمنی بدن تغییر می دهد. پادتنهای جدید که پروتئین سطح HIV-1 را هدف گرفته برای این وضعیت موثر است.
یک پادتن به تنهایی برای سرکوب کردن این ویروس کافی نیست. در حقیقت ترکیب سه پادتن نیز کافی نیست اما پنج پادتن می تواند برای متوقف کردن gp160 از تغییر و متصل شدن آن به یک سلول میزبان جلوگیری کند.
گام بعدی تنظیم درمان برای انسانها است. برای این تحقیق محققان از موش انسانی شده استفاده کردند که دارای ژنهای فعال، سلولها و بافتهای انسانی بود، ویژگی که در بسیاری از آزمایشگاه ها رایج است تا از حیوانات کوچک برای تحقیقات زیست شناسی و پزشکی انسانی استفاده شود. چرا که به طور معمول موشها از گیرنده های درستی برای ابتلا به HIV-1 برخوردار نیستند.
نتایج این تحقیق در مجله نیچر منتشر شده است.
مهر