در سال ۲۰۰۲، یک غواص به نام «تیم یارو» در یک محفظه آب در مرکز خرید ژوهانسبورگ یک رکورد جالب به جا گذاشت: او موفق شد ۱۰ روز تمام بی‌وقفه زیر آب بماند. وقتی او سرانجام از آب خارج شد، دستانش به این شکل درآمده بودند:
![[تصویر: wrinkly.jpg]](http://1pezeshk.com/wp-content/pics/2013/04/wrinkly.jpg)
اما سؤالی که در اینجا به ذهن می‌رسد این است که چرا وقتی دست‌های ما در آب قرار می‌گیرند، مثلا وقتی از حمام بیرون می‌آییم، چین و چروک پیدا می‌کنند؟
بعضی‌ها به سادگی تصور می‌کنند که آب با گذر از لایه خارجی پوست ما، به داخل آن می‌رود و باعث ورم کردن آن می‌شود، اما محققان از دهه ۱۹۳۰ پی برده‌اند که این امر درست نیست و چیز دیگری در این میان نقش دارد، شاهد آنها این بود که کسانی که مشکل عصبی داشتند، هیچ زمان دست و انگشت‌هایشان بعد از غوطه‌ور شدن در آب، چین و چروک پیدا نمی‌کرد.
معلوم شده است که پاسخ غیرارادی سیستم عصبی خودکار ما، یعنی همان سیستمی که تنفس و ضربان قلب ما را کنترل می‌کند، در این فرایند هم نقش دارد و باعث می‌شود عروق خونی دست منقبض شوند و در نهایت پوست چروک بردارد.
اما در سال ۲۰۱۱، یک نوروبیولوژیست به نام مارک چنگیزی به هماره همکارانش این فرضیه را پیش نهادند که این چروک برداشتن پوست، ماهیتی فعال دارد و یک عملکرد تکاملی است.
گروه او متوجه شدند که طرح خاص چین و چروک دست بعد از خیس خوردن، طوری است که روی پوست شبکه‌هایی برای خارج کردن رطوبت و در نتیجه خارج شدن آب از سطح پوست ایجاد می‌کند و در نتیجه این کار، اشخاص می‌توانند زودتر و راحت‌تر اشیا را بردارند.
در یک آزمایش آنها از اشخاص خواستند که با دست خشک و دست چروک برداشته بعد از غوطه‌وری در آب گرم، تیله‌ها را در اندازه‌های مختلف بردارند، مشخص شد که چین و چروک‌ها برداشتن چیزهای خیس را راحت‌تر می‌کنند.
به این ترتیب این فرضیه مطرح می‌شود که پیشینیان ما با انگشتان چروک‌دار به مراتب غذا و گیاهان را از جریان‌ها آب راحت‌تر برمی‌داشتند و فرایند تکامل این چین و چروک برداشتن را تقویت کرده است.
اما اگر چین و چروک انگشت‌ها باعث تسهیل برداشتن چیزهای خیس می‌شود، چرا این چین و چروک همیشه در دستان ماندگار نمی‌شوند؟ شاید به خاطر اینکه چین و چروک دائمی باعث تضعیف حس لامسه یا به خطر افتادن سلامت پوست هنگام برداشتن اشیا می‌شود.