فلسفه ی رنج – دکتر ابراهیم میثاق
دنیاسرزمین رنج است .هیچ کس را از رنج گریزی نیست ولی چرابعضی ها در اوج رنجها خوشند؟
آیاواقعا"می توان رنج راهم دوست داشت ؟یا باید همواره از آن گریخت؟
آیا آنکه رنج میکشد بدبخت است؟وآنکه ازآن میگریزد خوشبخت؟
اینهاسوالاتی بود که ابتدای جوانی بمبارانم کرده بود.
باخود پیمان بستم تا درگلشن سرسبز پاسخها قدم ننهاده ام از پای ننشینم .
وعده وفا شد.پاسخ همه را یافتم و عاشق رنج شدم.بدبخت آن نیست که درزندگی رنج دارد بلکه آن است که که فلسفه ای برای رنج خود ندارد.رنج بیهوده خوردن آهسته مردن است .
به آدمهای گوناگون نگاه کردم ..تنبل،نادان ،کلاه بردار،لاغرناتوان،چاق ضعیف النفس ،دزد،خسیس،خودخواه،نا امیدو.....عارف،دانشمند،هنرمند،انتقاد پذیر،پر تلاش، خدمتگذار، شجاع، بخشنده..تفاوتشان در سه حقیقت بود...رنج و فهم و عشق اما کدام رنج ..سازنده یاسوزنده ؟تفاوت نادان وخردمنددرانتخاب نوع رنج است .
دسته اول رنج گریزان بی تدبیروبی دل.دسته دوم رنج پذیران مدبر و عاشق
تنبل از رنج کار می گریزد نادان از رنج یاد گیری ،ناتوان و ضعیف از ورزش،چاق از رنج پرهیز،دزد از رنج زحمت ، خسیس از رنج بخشش،خودخواه و قُداز رنج انتقاد ،ناامید ازرنج سعی دوباره و...رنج گریزی ریشه تمام بدبختی هاست .
آنکه از رنج سازنده بگریزد قطعا" گرفتار رنج سوزنده خواهد شد.
فلسفه رنج قدرت است.
مکتب من قدرت است.
علت خوشبختی قدرت است.
ضعیف همیشه مریض وغمگین وترسو است .عاشق رنجم ،از ضعیف بی همت بیزارم چرا که خدا هم دوستش ندارد .
ضعیف جنازه ای است که عزراییل یادش رفته است همه جانش رابگیرد.
شیفته کسی هستم که با مفهوم"نمیتوانم"بیگانه است.
"قوی ها جلوهء خدایند.ستودنیوتماشایی