تولد هفتاد سالگی محمدعلی بهانه ای برای نوشتن از مردی که همواره خودش را خوش تیپ ترین، قوی ترین و قدبلندترین مشت زن سیاه پوست جهان می دانست. حتی آنهایی که علاقه ای به این ورزش به ظاهر خشن ندارند همیشه با شنیدن نام سلطان کلاسیک بوکس جهان به او احترام می گذارند. شاید هم خیلی ها در آن زمان اعتقاد داشتند که او مغرورترین سیاه پوست روی زمین است!
![[تصویر: 01.jpg]]()
به این جمله معروف او دقت کنید! «من جهان را به لرزه درآوردم.» این جمله زمانی از زبان کاسیوس کلی بیرون آمد که سانی لیسن را در میامی در دقیقه یک راند اول به زمین رینگ کوبید. ولی تمام شخصیت محمدعلی در ان روزهای اوج را نمی توان به راحتی کالبدشکافی کرد. هرگز نمی شود براساس گفته های او درباره اش قضاوت کرد.
محبوبیت او تنها به خاطر آن رقص پاهای معروف یا نحوه مبارزه اش نیست بلکه گرویدن به دین مبین اسلام و امتناع کردن از جنگ با ویتنامی ها در دهه 60 و ادامه فعالیت های اجتماعی اش با وجود دست و پنجه نرم کردن با بیماری و شرکت در کارهای عام المنفعه، روز به روز محبوبیت سلطان بوکس جهان را افزایش می داد.
![[تصویر: 02.jpg]]()
حالا او به مرز هفتاد سالگی رسیده و در 17 ژانویه تولدش را جشن گرفت تا بار دیگر تبدیل به خبر اصلی رسانه های جهان شود.
محمدعلی در کتاب «قدرت، ایمان، عشق» چنین می گوید: «ورزشگاه سان دیه گو، دور آخر تمام شده بود من در گوش خود ایستاده بودم. داور مشغول جمع آوری رای قضات بود. او نگایه به آ«ها کرد و بعد مشغول محاسبه شد. نگاهی به من انداخت، بعد به نورتون نگاه کرد... برنده؛ کن نورتون با رای قاطع هیات داوران... استادیوم منفجر شد و جیغ و فریادهای وحشتناکی بلند شد «از ما شکست خوردی».
به پایین نگاه کردم. سنگین ترین سفیدپوستی را که تا آن موقع دیده بودم، روی صندلی خود ایستاده بود و درحالی که روزنامه ای را تکان می داد، بر سرم نعره می کشید: «شکستش دادیم، شکستش دادیم». جو فریزیر، نورتون را در آغوش کشید. او هم باشگاهی و یار تمرینی اش بود. مزه خونی که رفته رفته در گلویم خشک می شد را چشیدم و درد صورت و شانه ام شدت گرفت. گروهی از زنان سفیدپوست درحالی که پا به زمین می کوبیدند، تمام تمام قوا فریاد می کشیدند: حالا ببینیم کی از همه قویتره؟ کی از همه قویتره؟
![[تصویر: 05.jpg]]()
احساس کردم که سرم می خواهد بترکد و داشتم به زمین می افتادم. درد سمت چپ فکم، تقریبا تحمل ناپذیر بود. مردی که لباس آتش نشانی به تن داشت، از صف پلیس عبور کرد و خود را به من رساند و گفت: «لاف زن! فاتحه ات خوانده شد. فهمیدی!»
با کمک پلیس وارد رختکن شدیم. با اینکه وارد رختکن شده بودیم، باز جمعیت دست بردار نبود. همچنان در را هل می دادند. وقتی مطمئن شدند که صدای آنها به گوشم می رسید، فریاد می زدند: حالا بگو ببینیم، کی از همه قوی تره؟ چرا باختم؟ به دور دوم مسابقه فکر می کردم که نورتون با ضربه چپ به فک من کوبید. درست در همان شب بود که به روزگاری که خیلی جوان تر بودم نقب زدم، همان زمان هایی که سبب شد تا من آرزوی تبدیل شدن به بزرگترین بوکسور جهان رادر سر بپرورانم.
14 ساله بودم و در خیابان موتورسواری می کردم که از صدای رادیوی یک اتومبیل پارک شده صدای غریو جمعیت به گوشم رسید. ترمز کردم و دور زدم تا بهتر بشنوم. یک مسابقه سنگین وزن مشت زنی داشت برگزار می شد. سرم را به داخل بردم تا بتوانم گزارش مسابقه را گوش کنم. صدای مفسر ورزشی را شنیدم که با صدایی رساتر از همه داد و فریادهای تماشاچیان، اعلام می کرد هنوز راکی مارسیانو عنوان قهرمان سنگین وزن جهان را در اختیار دارد. استخوان هایم از سرما می لرزید. هیچگاه چنین کلماتی نشنیده بودم و این طور تکان نخورده بودم. چه کلماتی؛ راکی مارسیانو قهرمان سنگین وزن دنیا، سرم را از اتومبیل بیرون کشیدم و زیر باران گفتم: کاسیوس کلی هنوز قهرمان سنگین وزن جهان است!
![[تصویر: 01.jpg]](http://img6.dalahooo.ir/rozanehgroup/bahman90/keley/01.jpg)
به این جمله معروف او دقت کنید! «من جهان را به لرزه درآوردم.» این جمله زمانی از زبان کاسیوس کلی بیرون آمد که سانی لیسن را در میامی در دقیقه یک راند اول به زمین رینگ کوبید. ولی تمام شخصیت محمدعلی در ان روزهای اوج را نمی توان به راحتی کالبدشکافی کرد. هرگز نمی شود براساس گفته های او درباره اش قضاوت کرد.
محبوبیت او تنها به خاطر آن رقص پاهای معروف یا نحوه مبارزه اش نیست بلکه گرویدن به دین مبین اسلام و امتناع کردن از جنگ با ویتنامی ها در دهه 60 و ادامه فعالیت های اجتماعی اش با وجود دست و پنجه نرم کردن با بیماری و شرکت در کارهای عام المنفعه، روز به روز محبوبیت سلطان بوکس جهان را افزایش می داد.
![[تصویر: 02.jpg]](http://img6.dalahooo.ir/rozanehgroup/bahman90/keley/02.jpg)
حالا او به مرز هفتاد سالگی رسیده و در 17 ژانویه تولدش را جشن گرفت تا بار دیگر تبدیل به خبر اصلی رسانه های جهان شود.
محمدعلی در کتاب «قدرت، ایمان، عشق» چنین می گوید: «ورزشگاه سان دیه گو، دور آخر تمام شده بود من در گوش خود ایستاده بودم. داور مشغول جمع آوری رای قضات بود. او نگایه به آ«ها کرد و بعد مشغول محاسبه شد. نگاهی به من انداخت، بعد به نورتون نگاه کرد... برنده؛ کن نورتون با رای قاطع هیات داوران... استادیوم منفجر شد و جیغ و فریادهای وحشتناکی بلند شد «از ما شکست خوردی».
به پایین نگاه کردم. سنگین ترین سفیدپوستی را که تا آن موقع دیده بودم، روی صندلی خود ایستاده بود و درحالی که روزنامه ای را تکان می داد، بر سرم نعره می کشید: «شکستش دادیم، شکستش دادیم». جو فریزیر، نورتون را در آغوش کشید. او هم باشگاهی و یار تمرینی اش بود. مزه خونی که رفته رفته در گلویم خشک می شد را چشیدم و درد صورت و شانه ام شدت گرفت. گروهی از زنان سفیدپوست درحالی که پا به زمین می کوبیدند، تمام تمام قوا فریاد می کشیدند: حالا ببینیم کی از همه قویتره؟ کی از همه قویتره؟
![[تصویر: 05.jpg]](http://img6.dalahooo.ir/rozanehgroup/bahman90/keley/05.jpg)
احساس کردم که سرم می خواهد بترکد و داشتم به زمین می افتادم. درد سمت چپ فکم، تقریبا تحمل ناپذیر بود. مردی که لباس آتش نشانی به تن داشت، از صف پلیس عبور کرد و خود را به من رساند و گفت: «لاف زن! فاتحه ات خوانده شد. فهمیدی!»
با کمک پلیس وارد رختکن شدیم. با اینکه وارد رختکن شده بودیم، باز جمعیت دست بردار نبود. همچنان در را هل می دادند. وقتی مطمئن شدند که صدای آنها به گوشم می رسید، فریاد می زدند: حالا بگو ببینیم، کی از همه قوی تره؟ چرا باختم؟ به دور دوم مسابقه فکر می کردم که نورتون با ضربه چپ به فک من کوبید. درست در همان شب بود که به روزگاری که خیلی جوان تر بودم نقب زدم، همان زمان هایی که سبب شد تا من آرزوی تبدیل شدن به بزرگترین بوکسور جهان رادر سر بپرورانم.
14 ساله بودم و در خیابان موتورسواری می کردم که از صدای رادیوی یک اتومبیل پارک شده صدای غریو جمعیت به گوشم رسید. ترمز کردم و دور زدم تا بهتر بشنوم. یک مسابقه سنگین وزن مشت زنی داشت برگزار می شد. سرم را به داخل بردم تا بتوانم گزارش مسابقه را گوش کنم. صدای مفسر ورزشی را شنیدم که با صدایی رساتر از همه داد و فریادهای تماشاچیان، اعلام می کرد هنوز راکی مارسیانو عنوان قهرمان سنگین وزن جهان را در اختیار دارد. استخوان هایم از سرما می لرزید. هیچگاه چنین کلماتی نشنیده بودم و این طور تکان نخورده بودم. چه کلماتی؛ راکی مارسیانو قهرمان سنگین وزن دنیا، سرم را از اتومبیل بیرون کشیدم و زیر باران گفتم: کاسیوس کلی هنوز قهرمان سنگین وزن جهان است!