امام رضا علیه السلام هنگامى كه كنار سفره مى نشست و مى خواست غذا بخورد، دستور مى داد سینى بزرگى كنار سفره مى گذاشتند، آنگاه از هر غذایى كه در سفره بود، از بهترین آنها برمى داشت ، و در آن سینى مى گذاشت ، سپس دستور مى داد آنها را براى نیازمندان ببرند.
آنگاه آیه 11 به بعد سوره بلد را قرائت مى فرمود:
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ فَكُّ رَقَبَةٍ أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ أَوْ مِسْكِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ
ولى او (انسان ناسپاس ) از گردنه مهم بالا نرفت - و تو نمى دانى آن گردنه چیست ؟ - آزادكردن برده است - یا اطعام كردن در روز گرسنگى یتیمى از خویشاوندان را، یا مستمندى به خاك افتاده را.