.
همان روزی که چشمانش به چشمانم گره خوردند !
...همان روزی که دستانم فقط سنگینی احساس را حس کرد !
...همان روزی که دل در سینه ام آرامش چندین و چندسالش درون جاده ای از گرد و نفرت رها می کرد !
دلم لرزید...
نگاهم جور دیگر شد...
صدایم از درون سنگین سنگین شد ...
در آن یک لحظه ی پر حس و آسایش ...
دلم بد جور می لرزید
فقط آن لحظه را دیدم که دستم گرمی دستی پر از الطاف مهر آگین را حس کرد !
نمی دانم چرا ؟! اما کمی از لرزشم کم شد !!
نگاهش را زیباتر . . . به زیبایی یک بوسه ی پروانه به روی گلبرگ سرخ گل ها . . .
به سان بوسه ی امواج دریا روی ساحل ها . . .به من انداخت !!
چه زیبا بود آن زیبا ترین لحظه !!!
لبش چون مرغ عشقی از تمنای درونی روی هم لغزاند...
سرش را رو به دستانم نگه داشت و یکباره نگاهم کرد !!
ولی اینبار ...
پر از آرامشی زیبا به من آهسته و آرام می گفت:
با تو می مانم...اگر جان در بدن باشد برایت سقفی از عشق و محبت با پرطاووس می سازم !
...اگر جانم توان باشد تو را بر عرش زیبای درون آسمان ها می فشانم !!
فقط با من بمان ای واژه ی زیبای احساسم . . .
فقط با من بمان....