سحابی ها

Simeis 147

این سحابی قدیمی که Simeis 147 خوانده می شود، در واقع باقی مانده ی یک ابرنواختر باستانی است.


رشته های به هم پیچیده ی این باقی مانده ی انفجار ابرنواختری، بیش از 160 سال نوری در فضای میان ستاره ای گسترده شده است

و حدود 3600 سال نوری از ما فاصله دارد. یعنی حرکت نور از یک طرف این توده تا طرف دیگرش حدود 160 سال، زمان لازم دارد. سن

ظاهری این سحابی حدود 100،000 سال بنظر می رسد، در نتیجه انفجاری که باعث بوجود آمدن آن شده ، در زمان انسان پکنی رخ

داده است. (انسان پکنی یکی از گونه های انسانهای اولیه که حدود صدهزار سال پیش زندگی می کرده اند.) در اعماق این سحابی

یک ستاره ی نوترونی در حال چرخش قرار دارد. این ستاره ی تپنده تمام چیزی است که از هسته ی ستاره ی اولیه باقی مانده است.

ولی مطالعات اخیر با دقت بالاتر و معیار جدید، عمر Semeis 147 را حدود 30000 سال تخمین می زند.

موقعیت این جرم در میان ثور و مُمسِکُ العِنان

تپ اختر درونی به تازگی ردیابی شده است و به نام PSR J0538+2817 در فهرست ثبت شده است. این تپ اختر چیزی است که

در هر ثانیه 7 بار بدور محورش گردش می کند! لایه های بیرونی ستاره ی منفجر شده با سرعت 10 تا 20 هزار کیلومتر بر ثانیه به سمت

بیرون پرتاب شده اند...!

ولی این جرم را نمیتوان با تلسکوپ های بزرگ دید. چرا که قطر ظاهری این سحابی حدود 3 تا 2ر1 درجه می باشد، تقریبا 7 برابر قطر

ظاهری کره ی ماه، و در واقع این یکی از کم نور ترین اجرام آسمان محسوب می شود.