فارس: گوری دسته جمعی در پی حفر یک حلقه چاه در میناب کشف شد.
اماکن، بناها و اشیای تاریخی در هر کشور به منزله میراث گذشتگان و بیانگر هویت آن کشور دارای اهمیت و توجه هستند، از این رو برای حراست و پاسداری از آنها ساز و کار ویژه‌ای پیش‌بینی و طراحی می‌شود.
در ماده یک قانون اساسنامه سازمان میراث فرهنگی کشور، مصوب سال 1364، در تعریف میراث فرهنگی آمده است: "میراث فرهنگی شامل آثار باقی مانده از گذشتگان است که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ است و با شناسایی آن، زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی میسر می‌شود و از این طریق زمینه عبرت برای انسان فراهم می‌آید".
به عبارت دیگر، میراث فرهنگی رد پای انسان در طول تاریخ است که حامل پیامی انسانی است.
ایران به جهت برخورداری از پیشینه کهن و تمدن بزرگ، بناهای عظیم فرهنگی و تاریخی را در خود دارد، اما برخی بی‌توجهی‌ها از ناحیه دستگاه‌های مسئول و نیز کم اطلاعی عده‌ای از مردم و سوء استفاده سودجویان سبب شده تا بخشی از اشیاء گران قیمت تاریخی و میراث فرهنگی کشور سر از موزه‌های کشورهای خارجی در بیاورد و اگر یک ایرانی بخواهد یک عکس از آن بگیرد باید بابت آن بهای هنگفتی را پرداخت کند.
میناب نیز به لحاظ و فراز و نشیب‌های تاریخی از جمله شهرستان‌هایی است که بناها و اماکن تاریخی شناسایی شده و ناشناخته فراوانی دارد، ولی به علت این که اداره میراث فرهنگی در آن دایر نیست عملاً در راستای حفاظت و صیانت از آنها اقدامی صورت نمی‌گیرد که بی توجهی به "قلعه هزاره" در حال تخریب که در مرکز شهرستان واقع شده گویای بر این مطلب است.
در طول روزهای اخیر و طی تماس مردمی مبنی بر پیدا شدن پنج جسد پس از حفر یک چاه فاضلاب در روستای دودو از توابع میناب، خبرنگار فارس با حضور در محل حفر چاه که در منزل یکی از اهالی این روستا است استخوان‌های پیدا شده را مشاهده کرد.
قنبر ذاکری‌نسب که این منزل از ارث پدری به همسرش به ارث رسیده گفت: پدر همسرم بیش از 60 سال در این خانه زندگی کرده و بنای این خانه نیز به قبل از تولد وی باز می‌گردد.
وی ادامه داد: در حفاری‌هایی که در سال‌های گذشته نیز انجام دادیم تعدادی جسد استخوان شده کشف شد و آنها را دوباره در نقطه‌ای دیگر دفن کردم.
علی دهقانی یکی از افراد قدیمی و مسن محل نیز گفت: پدرانمان در زمان‌هایی که ما جوان و نوجوان بودیم در قصه‌های خود از روستای دودو به عنوان محلی برای دفن دسته جمعی کشته‌ها در درگیری با پرتغالی‌ها نام می‌بردند.
این موضوع برای تشخیص دقیق و موثق نیاز به کار کارشناسی دارد، اما آنچه خبرنگار فارس در تحقیق میدانی خود و با حضور در محل به آن پی برد این است که در یک فضای سه متر در دو و نیم متر با عمق دو متر بیش از پنج جسد پیدا شده بود و از حالت دفن عادی و یا قبرستان بودن خارج بود چرا که استخوان‌های اجساد بدون در نظر گرفتن قبله و به صورت روی هم دفن شده است.
امید است که نهادهای مسئول نظیر میراث فرهنگی نسبت به این موضوع اهتمام لازم را داشته باشد و در این راستا حرکتی اساسی کند.
اماکن، بناها و اشیای تاریخی در هر کشور به منزله میراث گذشتگان و بیانگر هویت آن کشور دارای اهمیت و توجه هستند، از این رو برای حراست و پاسداری از آنها ساز و کار ویژه‌ای پیش‌بینی و طراحی می‌شود.
در ماده یک قانون اساسنامه سازمان میراث فرهنگی کشور، مصوب سال 1364، در تعریف میراث فرهنگی آمده است: "میراث فرهنگی شامل آثار باقی مانده از گذشتگان است که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ است و با شناسایی آن، زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی میسر می‌شود و از این طریق زمینه عبرت برای انسان فراهم می‌آید".
به عبارت دیگر، میراث فرهنگی رد پای انسان در طول تاریخ است که حامل پیامی انسانی است.
ایران به جهت برخورداری از پیشینه کهن و تمدن بزرگ، بناهای عظیم فرهنگی و تاریخی را در خود دارد، اما برخی بی‌توجهی‌ها از ناحیه دستگاه‌های مسئول و نیز کم اطلاعی عده‌ای از مردم و سوء استفاده سودجویان سبب شده تا بخشی از اشیاء گران قیمت تاریخی و میراث فرهنگی کشور سر از موزه‌های کشورهای خارجی در بیاورد و اگر یک ایرانی بخواهد یک عکس از آن بگیرد باید بابت آن بهای هنگفتی را پرداخت کند.
میناب نیز به لحاظ و فراز و نشیب‌های تاریخی از جمله شهرستان‌هایی است که بناها و اماکن تاریخی شناسایی شده و ناشناخته فراوانی دارد، ولی به علت این که اداره میراث فرهنگی در آن دایر نیست عملاً در راستای حفاظت و صیانت از آنها اقدامی صورت نمی‌گیرد که بی توجهی به "قلعه هزاره" در حال تخریب که در مرکز شهرستان واقع شده گویای بر این مطلب است.
در طول روزهای اخیر و طی تماس مردمی مبنی بر پیدا شدن پنج جسد پس از حفر یک چاه فاضلاب در روستای دودو از توابع میناب، خبرنگار فارس با حضور در محل حفر چاه که در منزل یکی از اهالی این روستا است استخوان‌های پیدا شده را مشاهده کرد.
قنبر ذاکری‌نسب که این منزل از ارث پدری به همسرش به ارث رسیده گفت: پدر همسرم بیش از 60 سال در این خانه زندگی کرده و بنای این خانه نیز به قبل از تولد وی باز می‌گردد.
وی ادامه داد: در حفاری‌هایی که در سال‌های گذشته نیز انجام دادیم تعدادی جسد استخوان شده کشف شد و آنها را دوباره در نقطه‌ای دیگر دفن کردم.
علی دهقانی یکی از افراد قدیمی و مسن محل نیز گفت: پدرانمان در زمان‌هایی که ما جوان و نوجوان بودیم در قصه‌های خود از روستای دودو به عنوان محلی برای دفن دسته جمعی کشته‌ها در درگیری با پرتغالی‌ها نام می‌بردند.
این موضوع برای تشخیص دقیق و موثق نیاز به کار کارشناسی دارد، اما آنچه خبرنگار فارس در تحقیق میدانی خود و با حضور در محل به آن پی برد این است که در یک فضای سه متر در دو و نیم متر با عمق دو متر بیش از پنج جسد پیدا شده بود و از حالت دفن عادی و یا قبرستان بودن خارج بود چرا که استخوان‌های اجساد بدون در نظر گرفتن قبله و به صورت روی هم دفن شده است.
امید است که نهادهای مسئول نظیر میراث فرهنگی نسبت به این موضوع اهتمام لازم را داشته باشد و در این راستا حرکتی اساسی کند.